Zespół pałacowy (Pałac Thunów i park) w Kończycach Wielkich
Posiadłość powstała pod koniec XVII w., prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej budowli z XVI wieku. W położonej nad Piotrówką malowniczej okolicy pałac zbudował marszałek krajowy Księstwa Cieszyńskiego, baron Jerzy Fryderyk Wilczek, syn kończyckiego dziedzica Fryderyka Jerzego Wilczka i Francuzki Joanny de Ferret. Budynek był wielokrotnie przebudowywany i powiększany. Swoje obecne, barokowo-klasyczne, francuskie wykończenie uzyskał pod koniec XIX wieku. W 1825 roku kończyki pałac wybrała na swoją rezydencję hrabina Henrietta Larisch von Mönnich. Wokół niego powstał angielski park krajobrazowy ze sztucznym stawem. Rosną w nim brzozy, dęby, kasztany, jesiony, świerki i liczne krzewy.
Trójkondygnacyjny budynek pałacu na planie litery L zwrócony jest frontem na południowy-wschód. Od północno-zachodniej strony znajduje się dobudowane później skrzydło. Obie części łączy czworoboczna wieża z czterospadowym hełmem. Na pierwszym piętrze reprezentacyjna sala z wyjściem na taras nad podcieniem.
Ostatnią właścicielką pałacu była hrabina Gabriela von Thun und Hohenstein, dziedziczka rodu Larischów-Mönnichów, która wyszła za hrabiego Feliksa Thuna-Hohensteina, adiutanta cesarza Franciszka Józefa I. Dama cesarskiego dworu, wielka filantropka, fundatorka jednego z pawilonów Szpitala Śląskiego w Cieszynie, zapisała się w pamięci mieszkańców Kończyc Wielkich jako „Dobra Pani”. Po wojnie władze komunistyczne odebrały jej pałac. Żyła więc skromnie w wynajętym pokoju w Cieszynie, gdzie zmarła w 1957 roku.
Kościół św. Michała Archanioła w Kończycach Wielkich
Drewniany kościół pochodzi z 1777 roku. Wybudowano go w tym samym miejscu, w którym stał jego mniejszy, również drewniany poprzednik. Drewniany budynek o konstrukcji zrębowej stoi na podmurowaniu. Kościół jest jednonawowy, z węższym i niższym prezbiterium, zwróconym na południowy-wschód. Kwadratowa wieża konstrukcji słupowej o pochyłych ścianach ma w przyziemiu kruchtę. Wieńczy ją hełm cebulasty. Polichromia wnętrza pochodzi z 1884 roku. Przy chrzcielnicy rzeźba w stylu rokoko, przedstawiająca św. Jana Chrzciciela udzielającego chrztu Chrystusowi w rzece Jordan. W 1737 rok wykonał ją Maciej Weissman z Frydku. Ołtarze o charakterze barokowym, prawdopodobnie z pierwszej połowy XIX wieku. W głównym ołtarzu rzeźby św. Jana Nepomucena i nieznanego biskupa. W bocznych są figury aniołów, zaś w lewym także rzeźba Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Ambona rokokowa, wykonana przez Jana Hrabca z Frydku, pochodzi z 1781 roku.
Kościół św. Rocha w Zamarskach
Wieża tego kościoła jest najstarszym zabytkiem drewnianym na ziemi cieszyńskiej. Pierwotny kościół spłonął około roku 1585. W tym bowiem roku odbudowano drewnianą dzwonnicę cmentarną i zaopatrzono ją w dzwon. Nabożeństwa odprawiano w otwartym pomieszczeniu pod dzwonnicą, pełniła więc ona rolę prowizorycznego kościoła. Od połowy XVI wieku do roku 1654 była w posiadaniu ewangelików. Zabytkowa budowla jest przykładem dawnego, rodzimego budownictwa i świadectwem zmysłu artystycznego ówczesnych cieśli. Wieża czworoboczna ma konstrukcję słupową, wzmocnioną kratownicami i zastrzałami. Ściany wieży lekko pochylone, otoczone są wydatnymi sobotami o daszkach pulpitowych. Wieża przykryta jest hełmem namiotowym, przechodzącym z czworobocznej podstawy w ośmioboczny stożek. Dobudowa kościoła nastąpiła dopiero w roku 1731 dzięki wsparciu finansowemu właściciela wsi, barona Fryderyka Wilczka, pana na Kończycach Wielkich. Do 1773 roku kościół był w rękach jezuitów, którzy prowadzili w Zamarskach stację misyjną. Później – jako filialny – należał do kościoła parafialnego w Cieszynie. Kościół ma konstrukcję drewnianą, zrębową, na podmurowaniu kamiennym. Jest orientowany, czyli ołtarz znajduje się po stronie wschodniej. Dwuspadowy dach kryty jest gontem. Zamarski obiekt sakralny jest perełką architektury drewnianej, opisywanej w wydawnictwach popularno-naukowych i przewodnikach turystycznych. Zabytkowy kościółek przynależy do tzw. Drogi Książęcej – „Via Ducalis” oraz Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Śląskiego.
Kaplica Opatrzności Bożej w Kończycach Wielkich
Późnobarokowa budowla znajduje się obok pałacu rodziny Thun-Hohenstein, po jego wschodniej stronie.
Kult Opatrzności Bożej zastąpił w Kończycach Wielkich wcześniejszy kult św. Jana Nepomucena, patrona tonących, kiedy kaplica stała się miejscem coraz liczniejszych pielgrzymek. Jedna z legend mówi, że powstała ona po tym, jak z okna pałacu wypadło dziecko i nie doznało żadnych obrażeń ciała. Przybywający do kaplicy pątnicy ofiarowali nie tylko datki, ale także srebrne wota. Z czasem drewniany obiekt przestał wystarczać, dlatego w 1767 roku nowi właściciele Kończyc, Harasowscy, zbudowali kaplicę z cegły i kamienia. Budowla jest jednonawowa, zwrócona prezbiterium na północ. Posiada rokokową ambonę z końca XVIII w. z przedstawieniem Jonasza w paszczy wieloryba.
Przez następne 100 lat trwał okres największej świetności w historii kaplicy. Kończyccy proboszcze i właściciele zamku sprowadzali księży na odpusty i zabezpieczali im powozy. Do Kończyc udawały się piesze pielgrzymki, z najbliższej okolicy i z Cieszyna. Po odnowieniu w 1859 roku kaplica została ponownie poświęcona. Pod koniec XIX wieku do Kończyc przybywało jednak coraz mniej pątników, którzy woleli nawiedzać okazałe sanktuarium we Frydku.
W oknach prezbiterium kaplicy znajdują się dwa „witraże” z przedstawieniami Opatrzności Bożej i Świętej Rodziny. Nie są to jednak witraże wykonane w tradycyjnej formie ze szklanych płytek łączonych ołowianymi ramkami, lecz nowoczesne obrazy wyrzeźbione w pleksiglasie. W 1938 roku podarował je kaplicy dr Otto Röhm, teść jednego z synów hrabiny Thun-Hohenstein, który w 1928 roku jako pierwszy rozpoczął w Niemczech produkcję szkła organicznego, czyli pleksiglasu.
