Fontanna solankowa
Naturalnym bogactwem Dębowca są zalegające na głębokości ponad 500 m pod ziemią wyjątkowo bogate, unikatowe na skalę światową złoża solankowe. Pierwsze zmianki określające zalety i walory solanki datowane są na 1912 r. kiedy podczas wierceń natrafiono na pokłady solankowe. Badania przeprowadzone w Wiedniu wykazały iż solanki zawierają w swym składzie bardzo wysokie, jedne z najwyższych w Europie, stężenie jodu i bromu. Następne badania zakwalifikowały solanki do szlachetnych wód mineralnych przeznaczonych do leczeń polegających na specyficznym działaniu jodu na ustrój ludzki, zwłaszcza przy nieobecności w jej składzie siarczanów i metali ciężkich.
Początki przemysłowego wykorzystywania datowane są na lata 50. ubiegłego wieku wraz z powstaniem Kopalni i Warzelni Solanek, które na trwałe wpisały się w krajobraz Dębowca. Eksploatację solanki prowadziły Uzdrowiska najpierw Jastrzębie - Zdrój, a następnie Ustroń, które warzyły z niej zabłocką sól leczniczą jodowo - bromową.
Solanka z Dębowca posiada jedną z najwyższych w świecie koncentrację takich minerałów jak: jod, brom, wapń, krzem oraz selen i zaliczona jest do wód leczniczych i termalnych.
Solanka, jak i produkowana z niej sól od wielu lat wykorzystywana jest do:
- dróg oddechowych - angina, zapalenie migdałków, nieżyty, pylica, astma, alergia
- reumatycznych - zwyrodnienia stawów i kregosłupa, dyskopatia, korzonki
- dermatologicznych - grzybice, łuszczyca, rybia łuska, atopowe zapalenie, cellulit
- ginekologicznych - zapalenia przydatków, opryszczka, niacieki pooperacyjne
- przemiany materii - niedoczynność tarczycy, dnawe zapalenie stawów
- ponadto - w zaburzeniach snu, stresie, nerwicach, rekonwalescencji, regeneracji po wysiłku, odchudzaniu w kąpielach rozgrzewających, hartujących i do uzupełnienia niedoborów jodu oraz w kosmetyce do nawilżenia, odżywienia i ujędrnienia skóry w celu opóźnienia procesu jej starzenia.
Przebywanie w najbliższej strefie w pobliżu fontanny umożliwia naturalną inhalację dróg oddechowych, podobną do przeprowadzonej w strefie nadmorskiej z tą różnicą, że nasza solanka jest biologicznie czysta i zawiera wielokrotnie większą mineralizację (np. jodu w 1 litrze jest prawie 20 razy więcej niż w Bałtyku).
Kościół Św. Jakuba Apostoła w Simoradzu
Pierwotna świątynia wzniesiona została prawdopodobnie w XIII w. Tak jak obecnie, była murowana i posiadała osobną dzwonnicę. Jak podają źródła z XVII w. kościół był jednak dość zaniedbany. Obecna, murowana świątynia została wzniesiona ok. XV w.; w 1842 r. została rozbudowana, a następnie kilkakrotnie remontowana w XX w. W okresie reformacji w XVI-XVII w. kościół tutejszy przeszedł w posiadanie protestantów, którzy zwrócili go prawowitym właścicielom na mocy rozporządzenia władz lokalnych dopiero w 1654 r. Zaraz potem kościół przyłączono do parafii w pobliskim Dębowcu. W latach późniejszych był też filią parafii w Skoczowie. Po II Wojnie Światowej utworzono w 1966 r. lokalię, a 27 grudnia 1980 r. reerygowano samodzielną parafię św. Jakuba w Simoradzu. (dekret Ks. bpa Herberta Bednorza)
Więcej na:
http://www.simoradz.bielsko.opoka.org.pl
Kościół Św. Małgorzaty w Dębowcu
Parafia w Dębowcu istniała już przed 1335 r. A więc należała do najstarszych w regionie. Wcześniej wymieniane są wspólnoty w Simoradzu (1286 r.) i Cieszynie (św. Marii Magdaleny). W tym samym czasie co w Dębowcu parafie założono w Lesznej Górnej, Kończycach Wielkich, Lipowcu i Zebrzydowicach. Z opisu sporządzonego w 1679 r. przez wizytatora biskupiego dowiadujemy się, że kościół w Dębowcu zbudowany był z drewna i patronowała mu św. Małgorzata. Kolejny zapis, z 1688 r. przyniósł niewiele nowych szczegółów. Stwierdza on jedynie, że w parafii mieszkają głównie ewangelicy, którzy słuchają kazań ukradkiem w lasach. Uległa zniszczeniu stara dzwonnica kościoła, którą rozwalił wywracając się stary dąb. Nabożeństwa odbywały się na przemian w Dębowcu i Simoradzu, kazania wygłaszano w języku polskim. Ponieważ kościół dębowiecki był ciasny i mógł pomieścić niespełna 300 wiernych, a w dodatku znajdował się w złym stanie, miejscowy proboszcz zaczął starania o nową świątynię. Życie religijne przeniosło się do kościółka filialnego w Simoradzu. Było to jednak uciążliwe dla dębowczan. Wówczas Wikariat Generalny zalecił, aby groby pod kościołem w Dębowcu zasypać, budowlę solidnie podeprzeć belkami i nadal odprawiać nabożeństwa w Dębowcu, aż do wybudowania nowej świątyni. Prace przy budowie nowego kościoła rozpoczęto w 1854 r., a ukończono w ciągu 2 lat. Konsekracji świątyni dokonał 18 października 1857 roku biskup tarnowski Józef Pukalski. W okresie II Rzeczypospolitej głęboko wyryły się w pamięci dębowieckich katolików nazwiska proboszczów: ks. Jana Kruciny i ks. Dziekana Józefa Kuli.
Więcej na:
http://www.debowiec.wiara.org.pl
